WK 2019 France

”Een zomer om nooit te vergeten”

Van 7 juni t/m 7 juli 2019 vond het Wereldkampioenschap voetbal voor vrouwen plaats in Frankrijk. Nederland kwalificeerde zich uiteindelijke via de play-offs voor het eindtoernooi waar het in poule E terecht kwam met Nieuw- Zeeland, Kameroen en Canada. Doordat Nederland in poule E was ingedeeld zou het in elk geval zijn eerste drie wedstrijden in Noord Frankrijk spelen. Dus werden de kaarten gekocht en maakte we ons op voor drie wedstrijden op het WK.

De eerste groepswedstrijd was tegen Nieuw-Zeeland. In het stadion werd direct duidelijk dat het lang niet uitverkocht was, maar dat bijna iedereen die er zat wel voor Nederland moest zijn. De sfeer tijdens de wedstrijd was geweldig, alleen het niveau van het voetbal liet nog te wensen over. Uiteindelijk viel pas in blessuretijd de verlossende 0-1, door Jill Roord, waardoor Nederland alsnog drie punten kon noteren voor de eerste wedstrijd.

Vier dagen later stond opnieuw een reis naar Frankrijk op het programma: Nederland speelde in Valenciennes tegen Kameroen. Een ware oranje invasie: naar verwachting waren er tijdens de wedstrijd bijna twintig duizend Nederlanders aanwezig. Voorafgaand aan alle wedstrijden was er in de stad een oranjeplein, waar alle fans al samenkwamen om samen richting het stadion te lopen. Gevolg: bijzondere, onwaarschijnlijke beelden die je nooit eerder bij het vrouwenvoetbal zag. Deze sfeer ging in het stadion ook gewoon verder, 90 minuten lang klonk Nederlands gezang van de tribunes.

De zon scheen, het was een heerlijke zomerse dag en op het veld speelde zich een spektakel wedstrijd af. De momenten volgde elkaar in rap tempo op. Er waren mooie goals, enkele opstootjes (die je normaal bijna nooit tegenkomt in het vrouwenvoetbal) en Miedema werd die middag propt op haar 22^ste topscoorder alle tijden van het Nederlands elftal.

De laatste groepswedstrijd speelde Nederland tegen Canada; een belangrijke wedstrijd, de groepswinst stond immers op het spel. Opnieuw was het overgrote deel van het stadion oranje gekleurd en hing er een geweldige sfeer. Alles en iedereen was er klaar voor om de groepswinst te pakken: na 90 minuten strijd leveren, won Nederland uiteindelijk met 2-1 en gaat daarmee als groepswinnaar door naar de knock-out fase.

Het eindsignaal van Nederland- Canada betekende voor mij ook het einde van drie geweldige wedstrijden op het WK. Het was een geweldige ervaring om mee te maken maar ook erg leerzaam. Hoewel veel mensen op voorhand dachten dat het toernooi weinig aandacht zou krijgen, aangewezen stadions veel te groot zouden zijn en het toernooi een saai verloop zou kennen, zou het WK19 uiteindelijk het tegendeel bewijzen. Het toernooi was een waar mediaspektakel met nieuwsstations en journalisten uit de hele wereld.

Na thuis de achtste finale tegen Japan (2-1 winst) gezien te hebben, wilde ik hoe dan ook terug naar Frankrijk. Ik wilde de sfeer in het stadion weer ervaren, de spanning voelen en samen met anderen Nederland naar de overwinning schreeuwen. Helaas kon ik er de kwartfinale (0-2 winst tegen Italië) niet bij zijn. Maar op 3 juli reisde ik opnieuw af naar Frankrijk voor de halve finale tegen Zweden in Lyon in het Groupama stadion (capaciteit 59.186).

In tegenstelling tot de wedstrijden in de groepsfase zat ik nu niet direct aan het veld, maar ergens hoog boven in het stadion. Even wennen, maar belangrijkste we waren er weer bij; op een moment dat het Nederlandse team geschiedenis aan het schrijven was. In een vak met amper Nederlanders en vooral belangrijke, rijke Fransen rolde de tranen in de 99^ste minuut over mijn wangen. Ik kon de emotie simpelweg niet de baas blijven. Sport is emotie en dit raakte me. Het elftal dat van zo ver kwam en door hard werken en nooit opgeven stap voor stap nieuwe doelen behaalde, dromen in vervulling liet gaan, stond nu in de WK finale.

Een dag eerder had de VS, niet geheel onverwacht al de eerste halve finale gewonnen. Nederland zou dus van goede huizen moeten komen als het wereldkampioen wil worden, drievoudig wereldkampioen Amerika moet verslagen worden. Na alle emotie van de winst in de halve finale zijn de kaarten voor de finale gelukkig snel geregeld en zullen we vier dagen later nog één keer terug gaan naar Frankrijk om hopelijk die ene prijs op te kunnen halen.

7 juli komen we al vroeg aan in Lyon, we vertrekken met een grote groep andere oranje supporters naar de stad en bouwen daar alvast het eerste feestje. De sfeer is ontspannen en iedereen is uitgelaten, vrolijk. Iedereen beseft dat het winnen van de finale geen makkelijke klus gaat worden, maar dat als Amerika een keer verslagen kan worden dat het nu is. Nederland heeft immers zonder al te spetterend voetbal wel de finale gehaald.

17:00, het fluitsignaal klikt. De wedstrijd is onderweg. Ik voel de spanning toenemen. De supporters van Amerika zijn met veel meer, het Amerikaanse team oogt ijzersterk en voor het eerst die dag ga ik twijfelen; kan Nederland de finale wel winnen? De spanning is om te snijden, Amerika krijgt enorme kansen maar mede door Van Veenendaal blijft Nederland in de wedstrijd en begint het na twintig minuten langzaam ook kansjes te creëren. Met rust is het nog steeds 0-0 en mijn geloof in de wereldtitel komt terug.

Dan slaat het noodlot plots toe. Het is de 60^ste minuut als Morgan onderuit gaat in het Nederlandse strafschopgebied, via een penalty komt Amerika op 1-0 voorsprong. En dan lijkt het ineens over. De energie en het geloof lijken langzaam uit het Nederlands team weg te glippen. Acht minuten volgt dan ook de genadeslag als Amerika ook de 2-0 binnen schiet. Hoewel Nederland zijn best blijft doen, komt het nooit meer echt terug in de wedstrijd.

Na het fluitsignaal voel ik opnieuw de tranen achter mijn ogen branden. Sport raakt mensen, op mooie momenten maar ook op verdrietige momenten. Hoewel het verdriet op dat moment overheerst, kijk ik ook met trots gevoel naar de prestaties van het Nederlands team.

Het wereldkampioenschap vrouwenvoetbal 2019 was een geweldig mooi avontuur vol hoogte- en met enkele dieptepunten. Ik denk met een glimlach terug aan deze mooie zomer in Frankrijk. Ik vond het een enorm mooie ervaring om eens van dichtbij een groot, internationaal voetbaltoernooi mee te maken. Daarnaast was het ook zeker uit het oogpunt van mijn studie een leerzame periode. Zo heb ik onder andere een beter beeld te krijgen van de sponsoring en communicatie rondom een groot eindtoernooi. Ik heb geweldige wedstrijden gezien, mooie mensen ontmoet en herinneringen gemaakt die ik nooit meer ga vergeten.